Οι άστεγοι του Πειραιά διηγούνται τις ιστορίες τους..
Όλοι τους έχουμε συναντήσει αλλά συνήθως τους προσπερνάμε χωρίς να τους κοιτάμε. Είναι οι «αόρατοι άνθρωποι» και αποτελούν μια μικροκοινωνία, είτε σε διάφορα σημεία στο κέντρο της Αθήνας είτε στο λιμάνι του Πειραιά, όπου βρίσκουν καταφύγιο και έχουν δημιουργήσει το «σπιτικό» τους. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, μέχρι σήμερα δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή του άστεγου πληθυσμού.
Το «Εθνος της Κυριακής» βρέθηκε ένα βράδυ στο λιμάνι του Πειραιά και περιδιαβαίνοντας από την πύλη Ε2 μέχρι την πύλη Ε9 συνομίλησε με τους «ενοίκους» αυτής της ξεχωριστής γειτονιάς, κατέγραψε τις προσωπικές ιστορίες των αστέγων, μοιράστηκε τις αγωνίες τους και τις ελπίδες για το αύριο.
«Ο Πειραιάς δεν αντιμετωπίζει σε καμία περίπτωση τα προβλήματα που παρουσιάζονται σε άλλες περιοχές, παρά την τεράστια οικονομική κρίση που μαστίζει και την πόλη. Παρ’ όλα αυτά είναι ένα πρόβλημα για το οποίο ως δήμος προσπαθούμε καθημερινά να δίνουμε λύσεις», δήλωσε στο «Εθνος» η πρόεδρος της Κοινωφελούς Δημοτικής Επιχείρησης Πειραιά (ΚΟ.Δ.Ε.Π.), Κορίνα Λαουλάκου. Η ΚΟ.Δ.Ε.Π. διατηρεί χώρο φιλοξενίας αστέγων δυναμικότητας 36 ατόμων. «Μπορώ να πω πως είναι σε υψηλό επίπεδο, ώστε να εξασφαλίζουμε όσο το δυνατό αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης σε Πειραιώτες, που βρέθηκαν στον δρόμο, ενώ παράλληλα να τους δίνουμε την ευκαιρία για μια νέα εκκίνηση», εξηγεί η κ. Λαουλάκου. Παράλληλα, στο λιμάνι λειτουργεί με τη συνεργασία της Unesco Πειραιά υπνωτήριο για όλους εκείνους που βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς στέγη. Για περιπτώσεις πιο ευάλωτες ή δύσκολες, που χρειάζονται άμεση προστασία, υπάρχει η συνεργασία με τους Γιατρούς του Κόσμου και το δικό τους υπνωτήριο αστέγων. Επιπρόσθετα η ΚΟ.Δ.Ε.Π. σε συνεργασία και με τον δήμο υλοποιεί ένα πρόγραμμα επανένταξης στα πλαίσια του «Στέγαση και Επανένταξη». «Το πρόγραμμα αφορά συνολικά σε 61 ανθρώπους, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είτε ήταν άστεγοι -οι περισσότεροι ζούσαν στον ξενώνα μας- είτε ήταν σε άμεσο κίνδυνο αστεγίας».
«Δεν ήθελα να μάθει κανείς πού μένω»
Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και όλα πήγαιναν καλά στην επαγγελματική του ζωή μέχρι το 2004. «Εγινε ένα κραχ και εξαιτίας κάποιων δανείων που είχα, έχασα το σπίτι μου και βρέθηκα στον δρόμο».
Ξαφνικά έμεινε άστεγος. Γκρεμίστηκε ο κόσμος του. Εν τω μεταξύ, είχε ήδη αποκτήσει έναν γιο τον οποίο μεγάλωνε μόνος του με τη βοήθεια μιας θείας του. «Η γυναίκα μου σκοτώθηκε σε τροχαίο όταν ο γιος μου ήταν 39 ημερών και μόλις το παιδί έγινε ενός έτους έχασα και τη μητέρα μου. Τον είχα μαζί μου στο καράβι για οχτώ μήνες και μετά τον άφησα στη θεία μου η οποία τον μεγάλωσε. Οταν ήταν μικρός αντιμετώπισε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας και αναγκαστήκαμε να κάνουμε τρία χειρουργεία. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το παιδί μου είναι υγιέστατο».
Σήμερα, ο γιος του Νίκου είναι στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων και ετοιμάζεται να γίνει μηχανικός. Την εποχή που ο ίδιος έμεινε στον δρόμο, ο γιος του ήταν οχτώ ετών. «Ημουν άστεγος για ενάμιση χρόνο ενώ όλοι ήξεραν ότι ταξιδεύω. Δεν ήθελα να μάθει κανείς για την κατάστασή μου. Κι έτσι έγινε. Σε όλο αυτό το διάστημα, πήγα και είδα τον γιο μου πέντε φορές χωρίς να ξέρει κανείς πού βρίσκομαι».
Από τον Σεπτέμβριο του 2004 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2006 βρήκε «στέγη» στο λιμάνι του Πειραιά. Η έξοδος της πύλης Ε7 ήταν το δικό του σημείο αναφοράς. «Ηταν το πιο οικείο και ασφαλές μέρος για μένα. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν ισχύει. Ούτε τότε ούτε τώρα υπάρχει απόλυτη ασφάλεια. Απλώς κυκλοφορούν εργαζόμενοι και κόσμος. Φοβόμουν πολύ τα βράδια. Δεν ήξερα πώς θα ξημερώσει. Αλλωστε το λιμάνι ανέκαθεν λειτουργούσε και ως άσυλο ψυχοπαθών και προβληματικών ανθρώπων. Κάποιος κυκλοφορούσε με όπλο, άλλος με μαχαίρι…».
Τον ρωτάμε αν ανησυχεί για το αύριο και τι φοβάται. «Τώρα δεν είμαι σε καλό δρόμο. Είμαι εννιά μήνες στη στεριά. Το φοβάμαι μεν να μη μου ξανασυμβεί αλλά μου φαίνεται πολύ απλό. Οταν καταλάβεις πόσες δυνάμεις έχεις μέσα σου και επαναληφθεί κάτι από αυτά που έχεις περάσει, όλα σου φαίνονται πολύ απλά».
Περιμένοντας παιδί στα σκαλιά της πύλης Ε7
Ζουν στον δρόμο σχεδόν από την ημέρα που γνωρίστηκαν. Αστεγοι στον Πειραιά, ο Κώστας και η Γεωργία χρησιμοποιούν τις δομές αναμονής του λιμανιού για τα στοιχειώδη της καθημερινής διαβίωσης. Σε λιγότερο από δύο μήνες, περίπου στα τέλη Οκτώβρη, περιμένουν την άφιξη του τρίτου τους παιδιού. «Αγόρι θα είναι. Εχουμε άλλα δύο παιδιά αλλά τώρα δεν ζουν μαζί μας», εξηγεί ο Κώστας. Δεν ήταν σε θέση να φροντίσουν τα παιδιά τους. Ο Κώστας εργαζόταν κατά διαστήματα σε γραφεία καθαρισμού, τελετών και οπουδήποτε έβρισκε μεροκάματο. Η Γεωργία αντιμετωπίζει πρόβλημα διπολικής διαταραχής, πιθανόν από παιδί, και όπως ισχυρίζεται με αφοπλιστικό τρόπο, «δεν με ήθελαν οι γονείς μου. Ημουν βάρος στην οικογένεια. Τώρα δεν ξέρουν ότι ζω εδώ, στην πύλη Ε7. Δεν θέλω να το μάθουν γιατί φοβάμαι. Γι’ αυτό μη δείξετε το πρόσωπό μου».
«Η κατάστασή μου είναι δραματική»
Ανάμεσα σ’ έναν σκυθρωπό Βούλγαρο και έναν Ρουμάνο που μισοκοιμόταν στις καρέκλες αναμονής της πύλης Ε9 συναντήσαμε την Ελένη. Αλαφιασμένη μα συνάμα με ένα βαθύ αίσθημα ικανοποίησης στο πρόσωπό της. Μόλις είχε πάρει το μπάνιο της. «Πηγαίνω εκεί πίσω όπου υπάρχει μια βρύση. Ευτυχώς γιατί αν δεν κάνω μπάνιο κάθε μία ή δύο ημέρες, δεν αντέχω». Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η Ελένη ανήκε σε μια «τρομακτικά εύπορη» οικογένεια, όπως εξομολογείται.
«Μαζί με τον σύζυγό μου, είχαμε ένα εργοστάσιο σιδηροκατασκευαστικής το οποίο βέβαια υφίσταται ακόμη και σήμερα, με 18 άτομα προσωπικό». Ενας αποτυχημένος γάμος σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση την οδήγησαν στον δρόμο. Τα τελευταία οχτώ χρόνια είναι άστεγη. «Από τον πρώτο χρόνο του έγγαμου βίου είχαμε προβλήματα ως ζευγάρι. Ζούσαμε συμβατικά για αρκετά χρόνια ώσπου ανακάλυψα ότι ο σύζυγός μου, εκτός από τις ερωτικές συντρόφους που γνώριζε κατά καιρούς, είχε εραστή. Αυτό δεν μπορούσα να το ανεχτώ. Τον έδιωξα από το σπίτι. Ηρθε και η οικονομική κρίση η οποία μας επηρέασε, με αποτέλεσμα από τα 18 άτομα που είχαμε ως προσωπικό να μείνουν 4-5 άνθρωποι. Δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα, άρχισε να έχει φοβερή πτώση η επιχείρηση. Εχω μεγάλη περιουσία στο όνομά μου και τα χάνω όλα. Υπάρχει το σπίτι 500 τ.μ. στην Αίγινα αλλά δεν έχει νερό και ΔΕΗ. Πώς θα τα πληρώσω όλα αυτά; Ο σύζυγός μου έχει εξαφανιστεί, μαζί και το εργοστάσιο». Ετσι αποφάσισε να μετακομίσει στον… δρόμο. Εζησε για τρία χρόνια στο Τζάνειο Νοσοκομείο, ως άστεγη, στις αίθουσες αναμονής.
«Ψάχνω για δουλειά η οποία όμως θα μου επιτρέπει να συνεχίσω να ασχολούμαι με τις ομάδες εθελοντισμού», εξηγεί ο Απόστολος Κεχαγιάς.
«Μην ξεχάσετε να πείτε για τους εργαζόμενους εκεί. Μου φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο». Ευγνωμοσύνη νιώθει και τώρα που ζει στο λιμάνι του Πειραιά για τους εθελοντές, τους φορείς, τον Νικήτα Κανάκη, τον πρόεδρο των Γιατρών του Κόσμου, και τους απλούς πολίτες που τη στηρίζουν και την προστατεύουν.«Δεν είναι για λύπηση η κατάστασή μου, απλώς είναι δραματική», λέει.
Ο ΑΝΕΡΓΟΣ ΠΟΥ ΒΟΗΘΑ ΤΟΥΣ «ΕΝΟΙΚΟΥΣ» ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ
Ενας «άγγελος» στο πλευρό των αστέγων
Μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι η αλληλεγγύη αποτελεί έργο όλων των ανθρώπων. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ο Απόστολος Κεχαγιάς ήταν ευαισθητοποιημένος με τη φιλανθρωπία και τον εθελοντισμό. «Είναι πηγαίο. Είχα ξεκινήσει μόνος μου να προσφέρω φαγητό σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη στη γειτονιά μου και τα τελευταία δυόμισι χρόνια συμμετέχω σε οργανωμένες κινήσεις, όπως είναι η ομάδα εθελοντών »Alex». Γνωρίζω από τον πατέρα μου ότι δεν πρέπει να πετάμε φαγητό και οφείλουμε να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας».
Ηλεκτρονικός στο επάγγελμα, αλλά άνεργος εδώ και αρκετό καιρό. Ωστόσο, δεν παραπονιέται. «Ψάχνω για δουλειά η οποία όμως θα μου επιτρέπει να συνεχίσω να ασχολούμαι με τις ομάδες εθελοντισμού. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, παρά το γεγονός ότι όλες αυτές οι δράσεις με τον εθελοντισμό απαιτούν χρόνο και κούραση, αυτό που λαμβάνω είναι απείρως μεγαλύτερο από αυτό που δίνω. Είναι σαν ναρκωτικό για μένα». Ξεκίνησε να ασχολείται οργανωμένα με τον εθελοντισμό βοηθώντας την ομάδα Ι.Δ.Ε.Α. (Ισορροπία Διασκέδαση Εθελοντισμός Αλληλεγγύη), ενώ είναι εθελοντής στις δράσεις του φιλόπτωχου Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Ο Απόστολος δίνει μία σακούλα με τρόφιμα στην Ελένη, που ζει στο λιμάνι. Ολοι οι άστεγοι τον γνωρίζουν και τον αγαπούν.
Ολοι οι άστεγοι που συναντήσαμε στο λιμάνι, από την πύλη Ε2 μέχρι την Ε9, γνωρίζουν με το μικρό του όνομα τον Απόστολο Κεχαγιά. «Εδώ, κάθε φορά, μοιράζουμε στους άστεγους από 70 μέχρι 120 μερίδες. Δεν είναι σταθερά τα άτομα που θα συναντήσουμε, αλλά έτσι κυμαίνονται οι αριθμοί».
Θετική ενέργεια
Οι ευχαριστίες αυτών των ανθρώπων, όχι τόσο για το γεγονός ότι τους προσφέρεται ένα πιάτο φαγητό, όσο για το ότι κάποιος νοιάζεται γι’ αυτούς, του δίνουν δύναμη και θετική ενέργεια, ενώ αποκαλύπτει ότι οι συγκινητικές στιγμές που του προσφέρουν αποτελούν όπλο για τον ίδιο προκειμένου να παλέψει για το αύριο. «Ενα βράδυ ήμασταν στην πλατεία Κουμουνδούρου. Μας πλησίασε ένας μεγάλος άνθρωπος ο οποίος φαινόταν λίγο ατημέλητος και τον ρωτήσαμε αν θέλει φαγητό. Ξέσπασε σε κλάματα και λέει: μόνο εσείς με αγαπάτε. Δεν μ’ αγαπάει κανείς, μόνο εσείς με αγαπάτε. Κλαίγαμε όλοι μαζί του για αρκετή ώρα. Αυτές οι στιγμές δεν περιγράφονται ούτε πληρώνονται».
Μια ανακοίνωση στο Facebook έδωσε το έναυσμα για τη μετέπειτα δημιουργία της ομάδας εθελοντών Alex. «Τον περασμένο Δεκέμβριο η Παναγιώτα -ιδρυτικό μέλος της ομάδας- πόσταρε μια ανακοίνωση στον λογαριασμό της από την Αμερική όπου βρισκόταν προκειμένου να συγκεντρωθούν τρόφιμα και προϊόντα και να μοιραστούν σε άστεγους, άπορους ανθρώπους και όσους έχουν ανάγκη. Ηρθα σε επαφή μέσω Facebook μαζί της και αφού συναντηθήκαμε μου είπε ότι υπήρχε η ιδέα να φτιάξει μια ομάδα η οποία θα πραγματοποιήσει τη συγκεκριμένη δράση». Πράγματι δημιουργήθηκε μια ομάδα έξι εθελοντών η οποία οργάνωσε μια «φανταστική» δράση στις 19 Δεκεμβρίου 2015 όπου συγκεντρώθηκαν τόνοι ρούχων και πολλά προϊόντα χρήσιμα για όλους τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη. «Μετά από αυτή την τεράστια επιτυχία και αφού ταίριαξε η χημεία μας είπα στην Παναγιώτα: Ωραίο είναι αυτό που κάνατε για μία φορά, αλλά θα ήταν ακόμη καλύτερο να μπορούσαμε να το κάνουμε σε μόνιμη βάση. Ουσιαστικά, να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο όλοι μαζί που να αφορά την προσφορά», εξιστορεί ο Απόστολος.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η ομάδα εθελοντών Alex αποτελούμενη από έξι μέλη που αποφάσισαν πως είναι καλύτερα μαζί παρά ο καθένας στο εγώ του. Ετσι ομαδικά άρχισαν να δραστηριοποιούνται στον χώρο του εθελοντισμού βοηθώντας κάθε ευαίσθητη κοινωνική ομάδα, άστεγους συμπολίτες μας, αδέσποτα ζώα, στηρίζοντας μονάδες που έχουν ανάγκη τρόφιμα και διάφορες ιδέες δράσεων που μπορεί να προκύψουν για να στηριχθούν όσοι περισσότεροι γίνεται. Ο σκοπός της ομάδας εθελοντών Alex έχει διπλή σημασία. Θέλει να βοηθήσει όλους εκείνους τους ανθρώπους ή ζωάκια που ήρθαν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα. «Η αλληλεγγύη είναι έργο όλων μας, υπάρχουν πολλοί τρόποι να ασχοληθεί κάποιος και να προσφέρει αγάπη. Η «Alex» απλώνει το χέρι της για όσους δεν ξέρουν ή δεν έχουν σκεφτεί τον εθελοντισμό. Δεν αποτελεί ΜΚΟ ή οργάνωση. Αποτελεί μια «τρελή» ελπιδοφόρα ιδέα. Μαζί μπορούμε να κάνουμε περισσότερα».
Ο φίλος που χάθηκε
Το όνομα Alex είναι αφιερωμένο στη μνήμη ενός φίλου των μελών της ομάδας ο οποίος έφυγε από τη ζωή, μόλις στα 26 του χρόνια, προδομένος από την καρδιά του.
Πηγή: ethnos.gr
Αφήστε μια απάντηση